کد مطلب:28609 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:121
شك نیست كه پیش گرفتنِ سیاستِ سكوت فرا روی امواج شكننده تبلیغاتی معاویه، به زیان امام علیه السلام می انجامید؛ زیرا سكوت وی به منزله تأیید همه تهمت های معاویه بود. ساده انگاری است اگر بپنداریم چنانچه امام علیه السلام باب مكاتبه با معاویه را نمی گشود، معاویه جنگ تبلیغاتی ضدّ امام علیه السلام را نمی آغازید یا از ادامه آن روی می گرداند. به عكس و بی تردید، اگر امام علیه السلام سكوت می گزید، دامنه این جنگ گسترده تر و شعله هایش برافروخته تر می شد. نامه ها و پاسخ های امام علیه السلام نه تنها معاویه را در تبلیغ حیله گرانه اش بر ضدّ امام علیه السلام ناكام كرد، بلكه به سندی تاریخی در اثبات حقّانیّت امام علیه السلام تبدیل شد. از این رهگذر، وی اندیشه ها را تابناك ساخت و مردم را بصیرت و هوشیاری بخشید، به نیكوترین شیوه از خویش دفاع كرد،[1] حجّت را بر معاویه و هواداران فریب خورده اش تمام كرد و برای تاریخ و آیندگان، سندی حاوی گزارش رخدادها میان خود و معاویه بر جای نهاد. او با این كار، جانب احتیاط را نگاه داشت؛ زیرا اجازه نداد معاویه هر گونه می خواهد، اهداف خویش از جنگ تبلیغاتی را پی گیرد.
اینك می پرسیم:اگر امام علیه السلام در این نبرد تبلیغاتی عقب می نشست، چه می شد؟ اگر - همان گونه كه ابن ابی الحدید پنداشته - وی باب نامه نگاری با معاویه را نمی گشود، چه رخ می داد؟ اگر در همین سطح، گفتار و نقشه های معاویه را نادیده می گرفت و بی پاسخ می نهاد، چه پیش می آمد؟ آیا مثلاً معاویه سكوت می گزید و از نبرد تبلیغاتی ویرانگر بر ضدّ امام علیه السلام دست می كشید؟